Στα 3,7 δισ. ευρώ εκτιμάται ότι κόστισε στο Ελληνικό Δημόσιο η διαχείριση της πανδημίας κορονοϊού το διάστημα 2020-2021, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, καθώς τo ΕΣΥ ήταν σημαντικά αδύναμο στο να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις που προκλήθηκαν. Στο ποσό αυτό να σημειώσουμε ότι δεν περιλαμβάνονται οι χορηγίες, και σίγουρα είναι αρκετά υψηλότερο αν συνυπολογιστεί το πιο έντονο κύμα το οποίο κορυφώθηκε στους πρώτους μήνες του 2022.
Όπως επεσήμανε κατά τη διάρκεια της ημερίδας με θέμα “Επιδημίες – Πανδημίες που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα”, που διοργάνωσε το Σάββατο 15/10 το ΙΑΣΩ Γενική Κλινική ο Κυριάκος Σουλιώτης, Καθηγητής Πολιτικής Υγείας, Κοσµήτορας Σχολής Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου:
“Επιχειρήσαμε μία μέτρηση, μετρήσαμε στην λεπτομέρεια του το πόσο πιέστηκε το σύστημα μας οικονομικά. Είναι γύρω στα 3,7 δισ. ευρώ για τα 2 πρώτα χρόνια οι πρόσθετες δαπάνες για την υγεία μας, το οποίο αντιστοιχεί στο 18-20% ετησίως της δημόσιας δαπάνης, ή αλλιώς αυτό που λένε ότι λείπει το 1% ετησίως για να φτάσουμε τους μνημονιακούς στόχους ώστε οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία να είναι στο 6% του ΑΕΠ. Ήμασταν γύρω στο 5% αλλά φτάσαμε στο 6% λόγω της πανδημίας. Και δεν έχουμε υπολογίσει τις δωρεές. Προφανώς οι δωρεές είναι κάτι έκτακτο στο οποίο δεν μπορεί κανείς να ποντάρει στο διηνεκές ότι θα κρατήσει”.
Η προαναφερθείσα επιβάρυνση στο ΕΣΥ αποδίδεται κυρίως στο κόστος νοσηλείας. Θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι το μέσο κόστος μιας περίπτωσης ασθενούς που θα νοσηλευτεί σε συμβατική κλίνη ανέρχεται σε 3.100 ευρώ, ενώ για τις περιπτώσεις που θα απαιτηθεί νοσηλεία και στη ΜΕΘ το συνεπαγόμενο κόστος είναι κατά πολύ υψηλότερο φτάνοντας τα 34.500 ευρώ, σύμφωνα με μελέτη η οποία ακόμη βρίσκεται σε διαδικασία επικαιροποίησης.
Να επισημανθεί ακόμη ότι υψηλό είναι και το κόστος των εμβολίων και μέχρι το τέλος του 2021 αυτό αυτό είχε υπολογιστεί στα 240 εκατ. ευρώ.
Οι συνέπειες για τα νοικοκυριά
Παράλληλα, η μελέτη προχώρησε παραπέρα, αναζητώντας να εντοπίσουν πώς η νόσος COVID-19 έχει πλήξει τα νοικοκυριά αλλά και την οικονομία λόγω της νοσηρότητας και της θνησιμότητας, αποκαλύπτοντας με οικονομικούς όρους την αγωνία που έχει διαποτίσει την κοινωνία.
Αναλυτικότερα αναφέρονταν ότι “σε όρους πολιτικής υγείας, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι το άμεσο κόστος αποτελεί πάντα ένα τμήμα της συνολικής κοινωνικής επιβάρυνσης από την εμφάνιση και διαχείριση της νοσηρότητας, ανεξαρτήτως αιτίας· και συμπληρώνεται από την κοινωνική επιβάρυνση («έμμεσο κόστος») η οποία προκύπτει ως απουσία από την εργασία των πασχόντων ή/και των φροντιστών τους. Στην περίπτωση της COVID-19 η επιβάρυνση αυτή είναι σημαντικά υψηλή και επιδρά, εν μέρει, και στους μακρο-οικονομικούς δείκτες της οικονομίας, όπως φάνηκε έντονα κατά το προηγούμενο διάστημα”.
Έτσι, και με βάση πολύ συντηρητικές εκτιμήσεις, η απωλεσθείσα εργασιακή παραγωγικότητα λόγω της πανδημίας εκτιμάται από 0,8 έως 1,4 δισεκατομμύρια ευρώ. Αντίστοιχα, το κοινωνικό κόστος, σε όρους απώλειας ευημερίας (που ισοδυναμεί με την απώλεια αγοραστικής δύναμης), από τη θνησιμότητα σε 4,1 δισεκατομμύρια ευρώ.
Πηγή : healthmag.gr